Maf.
Zilte lucht. Zwermen vogels. Oneindige ruimte. Meina Wouda (68) krijgt er nooit genoeg van. Honderden keren liep ze al over het Wad. Als deelnemer en gids. Met de gympen in het slik, de kop in de wind. ‘Hier word je één met de natuur.’
Tussen mij en het Wad was het liefde op het eerste gezicht
'Veertig jaar geleden raakte ik diep onder de indruk toen ik ging wadlopen met een paar vrienden. We maakten een zwerftocht achter Pieterburen. Ik vond het zo mooi! Er volgden vele tochten als deelnemer, tot die keer bij Rottumeroog. We waren in de buurt van zandplaat Zuiderduintjes, vol met vogels. Ik wilde er dolgraag langslopen. “Nee”, zei de gids. “We moeten opschieten en gaan verder”. Op de boot terug wist ik het: ik word zelf wadloopgids, zodat ik kan bepalen waar ik loop. En zo ging het.' 'Twee jaar lang volgde ik een intensieve opleiding vol praktijk en theorie. Want wadlopen is prachtig, maar vraagt ook enorme verantwoordelijkheid. Voor de natuur en voor je groep. De zee laat niet met zich sollen. Weet je niet wat je doet, dan zit je zomaar als een rat in de val. En als gids moet je mensen altijd veilig thuisbrengen. Inmiddels heb ik vele mooie tochten met deelnemers gemaakt. Dat verveelt nooit. Het Wad is altijd in beweging. Ook de kleuren veranderen, net als de omstandigheden. De tocht naar Ameland is nu bijvoorbeeld heel zwaar, omdat je wegzakt in het zware slik. Bij Noordpolderzijl is het juist weer veel lichter. Het wadlopen brengt mij veel. Mijn conditie is top, ik gebruik geen medicatie en voel me energiek. Ik ben een beetje astmatisch, maar de zilte lucht doet enorm goed. Ik kan het iedereen aanraden. Staand op de dijk krijg je al vleugels. Want bij de scheiding van land en water komt de meeste energie vrij. Het Wad is mijn energieboost!’