Maf.
Steeds iets verder. Steeds iets sneller. Steeds iets meer. Als Simon Andringa op zestigjarige leeftijd begint met hardlopen, wordt hij al gauw bloedfanatiek. Inmiddels is hij 75 en heeft hij 17 marathons op zijn naam staan. Over stoppen denkt hij nog lang niet na.
De man van de grote zes
‘Actie, avontuur, grenzen verleggen. Ik hou ervan. Op mijn zestigste begon ik met hardlopen. Als ik met een groepje liep, wilde ik vooraan lopen. En als een bepaalde afstand me goed af ging, wilde ik de keer erna nóg verder lopen. Een halve marathon heb ik nooit als een uitdaging gezien. Een hele, daar gaat het om! De eerste marathon die ik liep, was de Slachtemarathon. Daarna volgden al snel meer. Tijdens de marathon van Boedapest hoorde ik over de Big Six. Dat zijn de zes grootste marathons ter wereld: Boston, Chicago, New York, Tokio, Berlijn en Londen. Als je die alle zes uitloopt, ontvang je de Six Star medaille. Nog maar 146 Nederlanders hebben die medaille. En ik ben er sinds kort één van! In oktober liep ik de laatste van de zes: de marathon van Londen. Het gevoel toen ik daar over de finish kwam, was magisch. Eindelijk had ik die medaille in mijn handen! Ik ben bevoorrecht met een lijf dat op deze leeftijd nog zoveel kan. De marathon van Boston was loeizwaar, ik raakte onderkoeld en moest onderweg twee keer worden opgelapt bij de EHBO-post. In Londen kreeg ik na dertig kilometer kramp en werd ik licht in mijn hoofd. Toch was ik beide keren al enkele uren na het finishen weer hersteld. Of ik nu stop met marathons lopen? Nee joh. Ik wil nog een marathon lopen met mijn kleinzoon. En wie weet wat voor doel ik mezelf daarna weer stel. Zo lang het kan, ga ik door. Dit is zo’n mooi avontuur.’