Balanszoekers
‘Afleiding houdt me in balans’
Hij moest het podium zes jaar missen om te revalideren, maar kreeg er iets anders voor terug. Concertpianist Frans Douwe Slot (38) had meer tijd voor zijn gezin, verbouwde het huis en startte een talentenklas. Nu hij de concertpodia eindelijk weer op kan, zoekt hij opnieuw zijn balans.
Muziek is zijn roeping. Hij hoort het in zijn hoofd, speelt vanaf zijn derde al piano en kan zich geen leven zonder voorstellen. Dus zelfs als hij last krijgt van verkrampingsklachten, gaat Frans Douwe door met spelen. ‘Maar hoe harder ik mijn best deed, hoe moeizamer het spelen ging.’ In 2014 ontdekt hij de aard van zijn klachten: de pianist lijdt aan focale dystonie. ‘Toen ik die diagnose kreeg, was ik opgelucht’, vertelt hij. ‘Eindelijk wist ik wat er aan de hand was! Focale dystonie is een neurologische aandoening die vaker voorkomt bij beroepsmusici. Bij mij speelt één vinger niet zoals het zou moeten. De twee vingers ernaast gingen compenseren. Dat gebeurt automatisch, omdat het brein nieuwe verbindingen zoekt. Achteraf heb ik de kwaal verergerd door extreem veel te oefenen.’
Nieuwe hersenverbindingen
Frans Douwe gaat op zoek naar een oplossing voor zijn aandoening. Hij vindt een therapie die draait om het aanleggen van nieuwe hersenverbindingen door afleiding. ‘Garanties dat het over zou gaan, kreeg ik niet. Toch zette ik alles aan de kant voor dit revalidatietraject. Als jongetje droomde ik er al van om concertpianist te zijn. Die droom wilde ik niet opgeven. Dan liever nóg harder werken. Grappig genoeg draaide de therapie juist om veel minder studeren op de piano. Ik kreeg het advies om naast de dagelijkse oefeningen iets heel anders te doen met mijn handen. Dus ging ik het huis verbouwen. Ik bleef wel pianoles geven en begon met een eigen talentenklas. Toch miste ik de momenten van totale focus tijdens een concert. Zou ik me ooit weer klachtenvrij op het podium aan de muziek kunnen overgeven?’
Geduld en vertrouwen
De pianist revalideert maar liefst zes jaar lang. ‘Dat was pittig’, blikt hij terug. ‘Toch was het een dierbare periode. Omdat ik vaker thuis was en kon genieten van ons gezin, met kinderen van inmiddels 9, 8 en 5 jaar. En ook omdat ik meer rust heb gevonden. Dit proces vroeg geduld en vertrouwen. Stapje voor stapje leerde ik omgaan met focale dystonie. Want het gaat nooit helemaal over. Wel kan ik het nu goed beheersen. Zo goed, dat ik weer concerten kan geven. Een groot geluk! In het pianospelen heb ik een nieuw evenwicht gevonden. Nu nog de concerten inpassen in mijn leven… De verbouwing is klaar, maar ik wil mijn gezin, pianoleerlingen en talentenklas aandacht blijven geven. Dat is weleens druk. Maar ik heb geleerd om ook in het gewone leven soms afleiding te zoeken. Lekker even hardlopen, voetballen met de kinderen of spelen met de hond. Voorkomen dat ik in een kramp schiet. Dat is voor mij de ultieme balans.’