Hij hield zoveel verschillende ballen in de lucht, dat waterprofessor Cees Buisman (60) al een coach bezocht. Om prioriteiten te stellen. Toch maakt hij pas écht andere keuzes sinds zijn fietsongeluk vorig jaar. Deze wake-up call gaf hem het zetje om beter te balanceren in zijn werk.

Hij fietst door het mooie Gaasterland en bam! Uit het niets knalt er een motorrijder tegen hem aan. Botte pech? Zeker. Al ziet Cees het ongeluk ook als een signaal. ‘Deze pech kwam op mijn pad omdat ik blijkbaar even stil moest staan in mijn leven.’ De botsing heeft flinke fysieke impact: gescheurde kuit, gebroken enkel, polsbreuken en een hersenschudding die leidt tot een hersenzwelling. In zijn herstelperiode komt de topman tot het inzicht dat er verandering nodig is in zijn werk. Naast vele nevenfuncties combineert de Wetsus-directeur zijn voortrekkersrol in de watertechnologie met een baan als hoogleraar in Wageningen. ‘Nog wel. Maar binnen twee jaar laat ik één van deze verantwoordelijkheden los. Zodat ik dat wat overblijft tot aan mijn pensioen écht goed kan doen.’

Doordenderen

Cees weet dat hij zonder het ongeluk was blijven doordenderen. ‘Ik deed wel mijn best om gezond te leven – gebalanceerd eten, regelmatig bewegen – maar met werk kon ik moeilijk matigen. Het was mijn overtuiging dat je als CEO altijd hard moet werken. Pas door de klap van de motor was er noodzaak om rustiger aan te doen. Ik vergader nu bijvoorbeeld niet meer dan vijf uren op een dag, zeg vaker nee en kies bewuster wat ik wél wil doen. Toevallig had ik voor mijn ongeluk al in functioneringsgesprekken gevraagd waar medewerkers mijn toegevoegde waarde zien. Ik blijk vooral van betekenis als inspirator en vernieuwer. Om die rol met energie te vervullen, is balans een voorwaarde. Dat betekent: minder hard werken en meer tijd voor ontspanning.’

98 procent hersteld

Die ontspanning vindt hij nog steeds in fietsen. En ook in wandelen, zangles en stijldansen met zijn vrouw. ‘De eerste dansles na mijn herstel was best spannend. Kon ik het nog wel? Datzelfde gevoel had ik vorige winter bij het schaatsen. Goed beschermd ging ik het ijs op om het voorzichtig te proberen. Gelukkig werkt mijn lijf nog als voorheen, dat is een geruststelling. De hersenzwelling had de meeste impact. Ik ben voor 98 procent hersteld, maar mijn hoofd geeft het nu duidelijk aan wanneer het genoeg is. Regelmatig stel ik mezelf de vraag: doe ik nog wat ik wil? Het antwoord is ja. Nog steeds werk ik met hart en ziel aan mijn hogere doel, het aanpakken van de watercrisis. Alleen kies ik nu zorgvuldiger wat mijn bijdrage is, zodat ik anderen kan blijven inspireren in het werk dat nodig is.’