‘Zo lang er hoop was, gingen we door’

Hun kinderwens is groot. Ze willen niets liever. Maar het leven loopt anders voor Rianne (42) en Paul (49) Loonstra. Wat gebeurt er dan met je? En hoe kun je verder? Ze hebben de moed hun aangrijpende verhaal te delen. Omdat het anderen in een soortgelijke situatie misschien helpt. Met vallen en opstaan kijkt dit stel weer positief naar de toekomst.

Paul weet het nog goed. Eind maart 1996 ziet hij Rianne in een discotheek. Paul: ‘We raakten in gesprek en ik vond haar meteen leuk. Een slimme meid met humor.’ Rianne valt op meer alternatieve types, dat is Paul niet. Maar zodra hij meezingt met rockband The Cure, is ook zij óm. ‘Die gedeelde muzieksmaak is blijkbaar een goede basis voor een relatie’, lacht Rianne. ‘Paul is een interessante, betrouwbare man waarmee ik nooit uitgepraat raak. We zijn inmiddels bijna 25 jaar samen.’

Voorgevoel

Enkele jaren na hun ontmoeting gaan de twee samenwonen. Ook volgt een huwelijk. Ze hebben beiden een kinderwens. Rianne: ‘We spraken er al vroeg in onze relatie over. Moeder worden, dat leek me geweldig. Als jong meisje droomde ik er al van. Toch had ik een voorgevoel dat het lastig zou worden, omdat mijn cyclus zo onregelmatig is.’ Ook Paul wil heel graag kinderen. Hij is onbevangen en maakt zich geen zorgen. Maar na een tijd is er nog geen zwangerschap. Dat is moeilijk voor het stel. Paul: ‘Het is confronterend als mensen dan gaan vragen of we kinderen willen. Of we er al mee bezig zijn. Ja, absoluut. Maar het lukte niet…’

‘Ik had een voorgevoel dat het lastig zou worden’

Prachtig meisje

Als Rianne na heftige buikpijn een echo krijgt, blijkt dat ze endometriose en cystes in haar eierstokken heeft. Rianne: ‘Dit was de start van het medische traject. Wat we toen nog niet wisten, was dat dit traject járen zou duren.’ Rianne gaat hormonen slikken en er wordt een operatie gepland om de cystes te verwijderen. Maar nét voor de operatie gebeurt iets bijzonders: ze blijkt zwanger! Paul: ‘We konden het amper geloven. Alle gevoelens liepen door elkaar. Enorme blijdschap, opluchting en ook spanning.’ Rianne krijgt medische begeleiding en de zwangerschap verloopt goed. Op 12 december 2006 wordt dochter Mayke Thea geboren. Een prachtig meisje. Rianne: ‘Ze kwam via een spoedkeizersnede, want Maykes hartslag leek niet oké. Toen begonnen de zorgen.’

Nachtmerrie

Een week van hoop en vrees volgt. Vooral vrees, benadrukt Paul. Want het gaat niet goed met de kleine Mayke. Omdat de placenta te vroeg losliet, heeft ze ernstig zuurstoftekort gehad. Mayke krijgt stuipjes en zelfstandig ademhalen lukt niet meer. Met heel veel emotie denken Rianne en Paul terug aan die week. Aan het buidelen van dit kleine kwetsbare lijfje, aan haar gezichtje, haar geur. Rianne: ‘Ze voelt nog zo dichtbij en tegelijk zo ver weg. Want later in die week werd onze grootste nachtmerrie waarheid. Haar situatie bleek uitzichtloos. Op 19 december 2006 is ons dochtertje overleden. We waren ontroostbaar.’

Taaie periode

Elkaar vasthouden in zo’n zwarte situatie. Blijven praten. Begrip hebben voor hoe de ander met zijn of haar emoties omgaat. ‘Dat hebben we geprobeerd en het is gelukt’, vertelt Paul. ‘We waren én zijn echt een team, hebben het samen doorgemaakt. Ook al zijn we heel verschillend in het beleven van onze emoties. Het was een taaie periode. Toch bleek onze kinderwens nog steeds sterk. Al vrij snel besloten we samen het tóch weer te proberen. Wat ons enorm heeft geholpen, waren de gesprekken met een rouwtherapeut. In de jaren die volgden, hielden we ook contact met haar.’

Grenzen verleggen

Dan start opnieuw een medisch traject. Met hormonen, meerdere IUI-pogingen en IVF-behandelingen. Er is weinig resultaat. En dat vreet aan beiden. Rianne: ‘We verlegden steeds onze grenzen, huilden uit en gingen verder. Zo ben ik ook opgevoed. “Kop d’r voor en gaan”. Zolang er hoop was, gingen we door. Ondertussen beheerste het mijn leven. Andere dingen vond ik minder belangrijk. Achteraf vind ik dat wel jammer. Het voelde als een strijd. Vrienden hadden inmiddels kinderen, steeds werden we geconfronteerd met ons gemis. Zelfs in de wachtkamer van het ziekenhuis zaten we tussen de zwangere vrouwen. Toen bijna alle mogelijkheden op waren, kozen we nog voor enkele behandelingen op eigen kosten in België. En het lukte! Ik bleek zwanger van een tweeling. Helaas volgde in de tiende week een miskraam. Ik ging kapot. Voor Paul was het overduidelijk: dit moest stoppen. Het bizarre is dat ik korte tijd daarna nog spontaan zwanger werd. Maar ook deze eindigde in een miskraam.’

Leren genieten

Hoe moet je dan verder? Met nog steeds die sterke wens, terwijl deze niet wordt vervuld? Paul: ‘Je moet leren omgaan met wat je meemaakt. Dat geldt voor iedereen. Het leven gaat door. Ik ben vrij nuchter ingesteld en leef met de dag. Soms verlies ik me even in werk, ik ben altijd druk. Maar dat is wat bij mij past.’ Voor Rianne is het wel anders. ‘Ik had er veel moeite mee om het leven in te richten zonder gezin. Lange tijd dobberde ik, was ik zoekende. Ik moest weer leren genieten van kleine dingen. Van de zon, muziek, van lieve mensen om ons heen. De tijd helpt daarbij. Ook al wil ik nog steeds het liefst moeder worden.’

‘Het voelt zo fijn om ergens voor te kunnen zorgen’

Blije pup

Heel even overwegen Rianne en Paul adoptie of pleegzorg. Toch kiezen ze daar niet voor. Paul: ‘Na deze lange en emotionele periode waren we beiden eindeloos moe. De energie ontbrak om weer een pittig traject in te gaan. Dat zagen we niet voor ons. We wilden graag meer licht en lucht. Nu ervaren we dat ook.’ Sinds kort is het opvallend druk in huize Loonstra. Het stel is gek op honden en heeft een Stabij pup gekocht. Rianne: ‘Een huisdier kan nooit een kind vervangen. Maar het voelt zo fijn om ergens voor te kunnen zorgen. Het is geweldig én intensief, want deze blije pup rent door het hele huis en vraagt veel aandacht.’

Sterker

Ongewenste kinderloosheid. Het is best een lastig gespreksonderwerp, merkt het stel. Rianne: ‘Soms reageren mensen geschrokken of wat spastisch als we er iets over zeggen. Het is zo fijn als mensen toch durven vragen en gewoon luisteren. Meer is niet nodig. Maak er vooral geen taboe van.’ Paul benadrukt hoe waardevol het is om hulp te zoeken als je iets soortgelijks meemaakt. ‘Erover praten en je verdriet uiten. Dat helpt enorm. En het kan je relatie zelfs sterker maken, is onze ervaring.’