De stoute schoenen aan
Navigeren door het nieuwe normaal
Twee verzekerden die elkaar niet kennen, trekken de stoute schoenen aan en maken samen een wandeling. Op veilige afstand natuurlijk. Onderweg leren ze nieuwe plekken en vooral elkaar kennen. Dit keer lopen de stoute schoenen langs de Goëngarijpsterpoelen.
De coronacrisis zette haar leven op z’n kop. Dat van hem veranderde nauwelijks. Toch herkennen ze veel in elkaars verhalen. Een wandeling in een waterig lentezonnetje leidt Macy Nguyen (21) en Kees Middendorp (64) langs plotselinge wendingen en onverwachte ontdekkingen.
Een typisch studentenleven. Zo omschrijft Macy het leven dat ze tot een jaar geleden leidde. De studente aan de docentenopleiding Gezondheidszorg en Welzijn was altijd onder de mensen. ‘Stappen, winkelen, uit eten: dat waren de dingen die ik graag deed. En ik keek heel erg uit naar 2021, want dan zou ik een minor volgen op Aruba.’ Maar toen kwam de coronacrisis. Sindsdien volgt Macy haar colleges digitaal en ziet ze haar vrienden nauwelijks. En die minor op Aruba? Die ging natuurlijk niet door. ‘Het coronavirus heeft voor mij dus een boel in de war geschopt’, vertelt ze aan haar wandelmaatje Kees. Het tweetal is hun wandeling langs de Goëngarijpsterpoelen nog maar net begonnen, maar het gesprek is al in volle gang.
Voorjaarsdeuntje
‘En jouw leven dan, Kees? Is dat erg veranderd?’, vraagt Macy. Kees glimlacht even. ‘Nee, eigenlijk niet. Ook voor de coronacrisis vulde ik mijn dagen in met wandelen, fietsen, fotograferen, schrijven en vooral veel buiten zijn. Ik geniet enorm van de natuur. En de natuur, die is er altijd. Onvoorwaardelijk. Ook tijdens een pandemie.’ Heel even zijn de wandelaars stil. Over het water klinkt het gakken van ganzen, even verderop laat een merel zijn voorjaarsdeuntje horen. ‘Het lijkt me lastig om nu jouw leeftijd te hebben’, vervolgt Kees dan. ‘Als je jong bent, wil je eropuit, mensen ontmoeten. Allemaal dingen die nu niet kunnen of mogen.’ Lachend: ‘Het is maar goed dat ik nu niet jong ben. Ik had me waarschijnlijk maar moeilijk bij de maatregelen kunnen neerleggen.’
Verzuipen
Macy knikt. ‘Ja, zo is het precies. Ik ben mezelf het afgelopen jaar enorm tegengekomen. Doordat alles wegviel, had ik heel veel tijd om na te denken. Over mezelf en wat ik nou écht leuk en belangrijk vind. Maar ook over de aarde en het milieu. Over de toekomst. Ik heb me daar best zorgen over gemaakt.’ Kees: ‘Het is alsof ik mijn dochter hoor praten. Jullie generatie is zo bezig met de wereld, zo bewust van de invloed die we als mensen op het klimaat hebben. Dat vind ik een geweldige ontwikkeling, prachtig om te zien. Het is een onderwerp waar ik zelf ook veel over nadenk.’ Kees vertelt dat hij om zich heen veel duurzaamheidsinitiatieven ziet ontstaan. ‘Ik houd me in Akkrum bezig met een aantal van die initiatieven en merk dat mensen steeds bewuster worden. Zie je wel, zeg ik dan tegen mezelf, het komt wel goed.’
Wc’s schoonmaken
De 64-jarige Kees runde tot zo’n 10 jaar geleden een jachthaven annex bootverhuur. ‘Vlak na mijn studie sociologie ging ik op de jachthaven werken. Ik wilde weg van de drukte en de werkstress die je op bijna elk kantoor tegenkomt. Het water heeft me altijd getrokken, dus ik dacht: ik ga gewoon wc’s schoonmaken en grasmaaien bij de jachthaven.’ De Akkrumer kreeg al gauw meer verantwoordelijkheden en werd uiteindelijk zelfs mede-eigenaar van het bedrijf. ‘Maar zoals dat vaak gaat met ondernemers, was ik bijna alleen maar aan het werk. Ik verhuurde boten aan toeristen, maar kwam er niet aan toe om zelf te gaan varen.’ Met het verkopen van zijn deel van het bedrijf kwam zijn vaarplezier terug. ‘Vooral in het voor- en naseizoen ga ik graag het water op. Dan is het heerlijk rustig.’
Mindset
Het wandelpad waarop het duo loopt, maakt een flauwe bocht naar rechts. Een nieuw uitzicht strekt zich voor de wandelaars uit. ‘Wat is het hier eigenlijk mooi’, vindt Macy. ‘Ik ken het hier niet zo goed, maar misschien moet ik hier vaker gaan wandelen!’ Sinds vorig jaar maakt Macy regelmatig een ommetje. ‘Wandelen, mediteren, yoga: sinds de coronacrisis heb ik er allemaal hobby’s bij. Want ook voor mij heeft deze hele toestand gelukkig positieve kanten. Ik heb geleerd om te genieten van de kleine dingen en om het leven wat meer te nemen zoals het komt. Ik was altijd erg doelgericht. Nu zie ik wel wat er gebeurt. Dat is een veel fijnere mindset.’
Echt contact
Het eindpunt van de route komt dichterbij. ‘Wat is het fantastisch om jou te ontmoeten en te leren kennen’, vindt Kees. ‘Als er iets is wat ik mis, dan is het wel het menselijk contact. Ik zou zo graag weer eens iemand een hand geven, knuffelen, de energie van een groep mensen voelen. Écht contact is zo waardevol. Dat krijg je gewoon niet via de telefoon.’ Wederom zijn de twee wandelaars het met elkaar eens. Macy: ‘Hoewel ik het in 2020 best moeilijk heb gehad, zie ik het ook als een bonusjaar. Een jaar waarin ik de tijd kreeg om mezelf te leren kennen. Al die nieuwe inzichten zou ik zo graag in het “gewone” leven willen toepassen.’ ‘Ik hoop voor je dat je dat gauw kunt doen’, zegt Kees. ‘En dat ik je de volgende keer als ik je zie, in ieder geval een hand kan geven.’ Daarop nemen de twee afscheid van elkaar. Zonder handdruk, zonder knuffel. Maar mét een lach.