STAND.
We moeten beter worden in het aanbieden van onze hulp
Boodschappen doen voor een oudere buurvrouw. Oppassen op de kinderen van je zus. Of af en toe een kop koffie drinken bij een collega die langdurig ziek thuis zit. Iemand helpen is zo gepiept. Maar veel mensen vinden het lastig om hulp te vragen. We willen een ander niet tot last zijn. Wat nou als we het omdraaien: moeten we met z’n allen niet gewoon beter worden in het áánbieden van hulp?
René Kuijpers
Maatje bij Humanitas
‘We vertrouwen te veel op professionele hulpverleners’
‘Ik heb een tijdje in Iran gewoond. Voor elkaar klaar staan wanneer iemand ziek is of hulp nodig heeft, is daar de gewoonste zaak van de wereld. Simpelweg omdat mensen niet kunnen rekenen op de hulp van de overheid. In Nederland zijn we zo gewend geraakt aan ons uitstekende sociale vangnet, dat we zelf veel minder geneigd zijn om onze hulp aan te bieden. We vertrouwen te veel op professionele hulpverleners. Ongemerkt zijn we daardoor afgevlakt in onze sociale contacten. Ik ben inmiddels 18 jaar maatje bij Humanitas en ik wil nooit meer anders. Dat ik met mijn oprechte aandacht iemand een fijne middag kan bezorgen, daar krijg ik energie van! Iedereen kan, met een beetje passen en meten, wel iets voor een ander doen.’
Martijn van Zomeren
Cultureel psycholoog aan de Rijksuniversiteit Groningen
‘Kies voor de ik-boodschap bij het aanbieden van je hulp’
‘In Nederland vinden we onafhankelijkheid belangrijk. We willen allemaal op eigen benen kunnen staan. Hulp vragen beschouwen we als een teken van zwakte. Maar ook bij het aanbieden van onze hulp ervaren we een drempel. Daarmee impliceren we dat de ander zichzelf niet goed kan redden. Zo creëren we met elkaar een bijzonder dilemma. We durven niet om hulp te vragen én we durven onze hulp niet aan te bieden. De oplossing is gelukkig niet zo moeilijk. Kies altijd voor de ik-boodschap bij het aanbieden van je hulp. Vraag een oudere buurman niet of hij het fijn zou vinden om wat hulp in de groentetuin te krijgen, maar vertel dat je het zelf erg leuk zou vinden om samen de sla te oogsten. Daarmee bied je je hulp aan, maar laat je de ander in z’n waarde. Sterker nog: de rollen worden omgekeerd. Plotseling is de oudere buurman degene die het mogelijk maakt om lekker samen in de tuin te wroeten.’
Alberta Opoku
Medewerker bij het Rode Kruis
‘Zet ongemak of schaamte opzij’
‘Natuurorganisaties, sportverenigingen, de vrijwillige brandweer, zorg en welzijn; ons land leunt voor een heel groot deel op vrijwilligers. Mensen stropen met liefde de mouwen op om iets voor een ander te doen. Zeker wanneer er zich een crisis voordoet. Bij het Rode Kruis zagen we het aantal aanmeldingen van nieuwe vrijwilligers tijdens de coronacrisis enorm groeien. Ik denk dan ook niet dat we beter moeten worden in het aanbieden van hulp, maar juist in het durven vrágen om hulp. Laten we ongemak of schaamte opzij zetten. Als de coronacrisis ons het afgelopen jaar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat tegenslag iedereen kan overkomen. Dus heb je hulp nodig of merk je dat het niet langer gaat? Trek aan de bel. Je zult er versteld van staan hoeveel mensen je willen helpen.’