Nieuw in de fam.
‘We zijn altijd dichtbij’
In Jirnsum woont een bijzonder gezin met 13 mensen én hond Famke. Ze leven in een ruime woonboerderij midden in het dorp. Nieuwste familielid is de vrolijke René. Hij kwam er afgelopen najaar bij. Nieuwsgierig naar dit gezin? Bernard en Marleen nemen je graag mee naar hun sfeervolle Thomashuis, waar mensen met een verstandelijke beperking en zorgverleners zo gewoon als mogelijk samenleven.
Licht, royaal en opgeruimd. Dat is de eerste indruk als je het Thomashuis in Jirnsum binnenloopt. Aan de muur in de hal hangt een prachtige foto van de bewoners. Lachend. Ieder met z’n eigen, unieke verhaal. In 2010 openden Marleen en Bernard de deuren van deze bijzondere locatie.
Groot gezin
Marleen: ‘Ik was pedagogisch medewerker in de zorg en had al ervaring met mensen die een verstandelijke beperking hebben. Bernard werkte in de horeca. Het idee om een Thomashuis te starten, hadden we al langer. We voelen veel passie voor deze groep mensen en focussen absoluut niet op hun beperkingen; juist op wat er wél is. We willen graag dat bewoners helemaal zichzelf én gelukkig zijn. Dat is onze grote drijfveer.’ In een Thomashuis leef je samen als een groot gezin, vertelt Bernard. ‘Het is kleinschalig, de zorg is persoonlijk en de lijntjes met ouders zijn kort. Marleen en ik vervullen deels een ouderrol, samen met de andere medewerkers en natuurlijk de ouders van de bewoners. We zorgen voor een knusse, veilige omgeving. Er wonen hier momenteel vijf vrouwen en vier mannen in de leeftijd van 26 tot 56 jaar. Ze zijn verstandelijk beperkt en hebben bijvoorbeeld het syndroom van Down of autisme. Marleen en ik wonen met onze dochters Kim en Nena én hondje Famke in het voorhuis; we zijn altijd dichtbij. Onze vijf medewerkers zijn hier afwisselend op de groep.
Verstoppen
Het familiegevoel wordt meteen duidelijk als je in het Thomashuis bent. Bewoners hebben een eigen zit-/slaapkamer, maar zijn vooral te vinden in de grote gezamenlijke woonruimte. Ze groeten elkaar, maken grapjes en schuiven aan tafel om samen thee te drinken. Elkaar even helpen, samen eten of tv-kijken? Het is heel gewoon in dit huis. Ook hondje Famke scharrelt overal rond en wordt door bewoners enthousiast geaaid en geknuffeld. Soms zóveel dat Famke zich eventjes verstopt. Marleen: ‘Als je hier woont of werkt, doe je alle “gezinsdingen” samen. We ondersteunen de bewoners bij alle aspecten van het gezinsleven, zoals de dagelijkse zorg en de invulling van de vrije tijd. Omdat Bernard, onze twee dochters en ik hier ook wonen, lopen werk en privé snel in elkaar over.’
‘Het lijkt wel alsof René hier altijd gewoond heeft’
Valkuil
Dat is wel een valkuil voor het stel, benadrukt Bernard. ‘De eerste jaren hier waren zeer intensief. Tijdens de opbouw staken we elk vrij uur in het Thomashuis. We gaan voor iedere bewoner door het vuur en zijn hier altijd; een voordeel en tegelijkertijd een nadeel. Want het bewaken van de eigen grenzen is soms lastig. We zoeken een balans tussen het leven in het Thomashuis en onze vrijheid. Onze dochters weten niet beter, maar zij moeten wel áltijd delen omdat wij deze keuze hebben gemaakt. Het is belangrijk om daar met elkaar over te praten. Gelukkig gaan ze er heel goed mee om. Kim helpt inmiddels zelfs mee op de groep.’
Nieuw gezinslid
De meeste bewoners wonen al jaren in het Thomashuis. De wisselingen zijn beperkt. Maar áls er ruimte ontstaat voor een nieuw gezinslid, kijken Marleen en Bernard zorgvuldig wie bij het gezin past. ‘Voordat René hier kwam, hadden we al een tijdje ruimte voor een negende bewoner’, vertelt Marleen. ‘We zochten iemand die een mooie aanvulling is op de groep. Daar steken we veel tijd en energie in, want een goede groepsdynamiek is ontzettend belangrijk. René past hier perfect. Hij is sociaal, open, lief en heel behulpzaam. Hij brengt veel positieve energie in huis. Het is mooi om te zien hoe de anderen een nieuw gezinslid omarmen. Het lijkt wel alsof René hier altijd heeft gewoond.’
Karaoke
En dat bevestigt René meteen. Op 1 november 2020 verhuisde hij naar het Thomashuis in Jirnsum, midden in de coronatijd. ‘Ik had eerst een proefdag in dit huis. Dat voelde meteen goed. Alles was nieuw voor mij, maar ik vond het niet spannend. De groep is heel aardig en voelt als familie. De begeleiders zijn lief voor ons en ik kan goed met ze praten. Er wordt hier ook lekkere muziek gedraaid. Ik houd vooral van Friese en Nederlandse liedjes. Het leukste vind ik om samen te sjoelen, te wandelen of karaoke te zingen.’ Vier dagen per week gaat René naar de afdeling houtbewerking van de dagbesteding. Daarnaast werkt hij een dag per week bij een taxibedrijf in de buurt. Na het werk komt hij altijd met twee opgestoken duimen het Thomashuis binnen; zijn manier om te laten zien hoe fijn hij het vindt.
Meer balans
Marleen en Bernard hopen nog jaren door te gaan met hun Thomashuis. Ook al zijn bepaalde dingen soms uitdagend. Bernard: ‘Wij zijn mensen-mensen, geen computer-mensen. Maar dagelijks hebben we wél te maken met allerlei regelgeving en protocollen. Dat is niet per se leuk. En omdat we hier bijna altijd zijn, vergeten we onszelf dus wel eens. We gaan nooit langer dan een week op vakantie en zien onze familie en vrienden te weinig. Dat willen we de komende tijd wel veranderen. Het gaat om de juiste balans. Dat is goed voor onszelf en uiteindelijk ook voor de ander!’