De stoute schoenen aan
Sociaal slenteren door sfeervolle straatjes
Twee verzekerden die elkaar niet kennen, trekken de stoute schoenen aan en maken samen een wandeling. Onderweg leren ze nieuwe plekken en vooral elkaar kennen. Deze keer lopen de stoute schoenen door het historische centrum van Leeuwarden.
Hoe fraai de stadswandeling ook is, eenmaal in gesprek hebben Andrea Larooi-Slot (45) en Ton Grislo (67) vooral oog en oor voor elkaar. Dat krijg je als een brandweervrouw met zorghart op pad gaat met een oud-leraar die nog steeds jongvolwassenen begeleidt. Twee sociaal bewogen mensen die graag klaarstaan voor anderen: dan raak je niet uitgepraat.
Ton loopt rustig, praat kalm en neemt de tijd om met oprechte interesse te luisteren. Andrea is een ferme, energieke dame die vol enthousiasme vertelt én vragen stelt. Samen vinden ze een goed wandeltempo. Ze ontdekken al snel dat ze gevoel voor humor en zelfspot delen. En lopen maakt open, zo blijkt tijdens de stadswandeling. Tussen de historische gevels kaatst het gesprek van Ton en Andrea gelijkwaardig over en weer, waarin flarden van hun levens worden besproken. Van (klein)kinderen en werk tot het omgaan met ouder worden en er zijn voor mensen die tegenslag op hun pad treffen. En de bezienswaardigheden onderweg? Die vormen een mooi decor voor deze levendige ontmoeting.
Nieuwe uitdaging
Als Andrea ontdekt dat haar wandelmaatje leraar Duits was – Ton is net gepensioneerd – komen de herinneringen aan haar middelbare schooltijd meteen boven. ‘In die tijd gedroeg ik me niet echt voorbeeldig’, bekent ze. ‘Ik kon prima leren, maar vond dat er leukere dingen te doen waren. Zo zakte ik van het vwo via de havo terug naar de mavo. Het is allemaal goed gekomen hoor. Na het mbo ging ik werken in de zorg, waar ik doorgroeide tot leidinggevende. Afgelopen voorjaar ben ik net een nieuwe uitdaging aangegaan als locatiemanager van het Wikenhuis in Drachten, dat in november opent. Toevallig rondde ik in dezelfde periode de hbo-opleiding Verpleegkunde af. Toen ik slaagde, zei mijn vader trots: zie je wel dat je het kunt?’
Testosteron
Trots was haar vader trouwens al, vertelt Andrea. De wandelaars staan even stil bij de Grote of Jacobijnerkerk, het oudste monument van Leeuwarden. ’Zeker toen ik in zijn voetsporen trad bij de brandweer. Want ik ben – naast mijn betaalde werk in de zorg – al bijna dertien jaar manschap en bevelvoerder bij de vrijwillige brandweer in Stiens. Ton reageert wat verrast. ‘Misschien een seksistische vraag, maar is het niet heel zwaar om als vrouw brandweerwerk te doen?’ Andrea lacht: ‘Dat is niet seksistisch, maar realistisch. Het is inderdaad zwaar werk en meestal zijn mannen daar fysiek beter op toegerust. Toch sta ik mijn mannetje. We zeggen thuis vaak voor de grap dat het testosteron in ons gezin verkeerd is verdeeld. Want mijn zus zit ook bij de brandweer, terwijl onze broer kok is.’
Leren praten
Ton is onder de indruk van Andrea’s ervaringen in het veld. Hij ziet zichzelf niet op een ladder bij een brandend huis staan. ‘Klein van stuk en hoogtevrees, dat wordt niks’, grijnst hij. ‘Maar serieus: je krijgt als brandweervrouw met heftige incidenten te maken. Hoe ga jij daarmee om?’ Andrea – die ook coördinator is van het Team Collegiale Ondersteuning binnen de brandweer – vat het samen als praten, praten en nog eens praten. ‘Alles wat impact heeft, moet er ook weer uit. Je moet het erover hebben met elkaar. Met zo’n stoer beroep gaat praten niet vanzelf. Een ander helpen is makkelijker dan jezelf kwetsbaar opstellen. Dat heb ik ook moeten leren. Best confronterend soms, maar openheid maakt dat ik mijn werk bij de brandweer én in de zorg beter doe.’
Veel meegemaakt
Terwijl ze op hun gemak door sfeervolle straatjes slenteren, vertelt Ton dat ook hij regelmatig verhalen met impact krijgt te verwerken. ‘Sinds 2019 ben ik vrijwilliger bij Fier Fryslân, dat slachtoffers opvangt van loverboys, mensenhandel en andere vormen van geweld in afhankelijkheidsrelaties. Bij dit centrum begeleid ik zo’n twintig uur per week buitenlandse cliënten bij het leren van de Nederlandse taal en andere vakken. Ze komen overal vandaan, van Oeganda tot Syrië. Vaak hebben ze al ontstellend veel meegemaakt. Soms delen ze er iets over met mij en daar maak ik graag ruimte voor. In het onderwijs was ik al vertrouwenspersoon; het hoort blijkbaar bij me om een luisterend oor te bieden als het nodig is.’
‘Een ander helpen is makkelijker dan jezelf kwetsbaar opstellen’
Groeiend zelfvertrouwen
Andrea vraagt of het vrijwilligerswerk bij Fier hemzelf ook iets brengt. Ton: ‘Jazeker, het draagt bij aan mijn eigen ontwikkeling. Zo spreek ik verschillende talen met de cliënten. Terwijl ik deze jonge vrouwen help om Nederlands te leren, poets ik intussen mijn Engels en Frans op. Ook leer ik over hun culturen. Gaandeweg communiceren we steeds beter met elkaar en bouwen we een band op. Het mooiste is dat ik hun zelfvertrouwen zie groeien. Hoe moeizaam het soms ook gaat, met geduld en oefenen komen we altijd verder. Dat is ook waarom ik zo graag als leraar werkte: jonge mensen zien ontwikkelen en opbloeien. Het is fijn dat ik daar nog steeds iets in kan betekenen.’
Kwetsbaar
In de groene oase van stadspark de Prinsentuin praat het duo nog even door over veranderende levensfases. ‘Mijn kinderen van 17 en 19 gaan bijna het huis uit, terwijl ik er nog zo van geniet dat het bij ons thuis heel levendig is’, zegt Andrea. Ton knikt begrijpend, hij heeft die fase al beleefd. ‘Nu ben ik zelfs opa van vijf kleinkinderen. Gevoelsmatig ben ik nog niet oud, fysiek merk ik wel verschil. Als mijn kickboksende zoon van 28 met me oefent, kan ik echt geen gekke dingen meer doen.’ Andrea ziet het helemaal voor zich, maar weet door haar werk in de zorg ook hoe kwetsbaar het leven op hogere leeftijd kan worden. ‘Daarom is het zo belangrijk om te genieten zolang het kan’, geeft ze Ton mee. ‘We hebben onderweg genoeg leuke terrasjes gezien om even te zitten.’
Sightseeing
‘Zeker, en ook mooie plekken en straten om nog eens rustig doorheen te struinen’, vult Ton aan. ‘Deze wandeling nodigt uit tot verdere sightseeing in hartje Leeuwarden. Maar nu vond ik jouw verhalen nog leuker, Andrea. Dank je wel dat je meedeed. Het was me een waar genoegen zo’n inspirerende brandweervrouw te treffen.’ Dat gevoel blijkt wederzijds. ‘Ton, ik word blij van mensen zoals jij, die iets betekenen voor een ander. Daar kunnen we met elkaar een samenleving op bouwen.’